Stop toetsen boven 55 jaar
Door: Tiny
Blijf op de hoogte en volg Gro
01 Juni 2020 | Nederland, Garmerwolde
Stop toetsen boven 55 jaar!
Ik kijk naar het scherm en zie juf Els Albertsnagel look-a-like heur haar naar rechts wuiven. Zij trekt haar mond in een rechte rode streep. Haar jurkje zit een beetje scheef en zij zegt dat zij mij niet kent. De andere assessor, van wie ik niet verbaasd zou zijn dat die als baby mogelijk vals positief gediagnostiseerd is met Down, hangt lui naar achteren in zijn ergonomisch verantwoorde stoel, de achtergrond is een zolderkamer en zijn headset is imponerend. Als hij Warcraft speelt is deze gadget vast passend, nu doet hij aan als too much. Geeft niks.
Het assessment begint. Voor twee kandidaten. Nummer een mag de presentatie starten. Ik ben nummer een. Wij mompelen dat we die niet hebben voorbereid, dat was immers niet de bedoeling, of wel, toch? Meneer assessor schijft wat ongemakkelijk op zijn stoel en zegt dat hij heus niet verwacht dat dit een gelikte presentatie moest worden maar iets van een start en een verhaal.
Mevrouw Albertsnagel kijkt mij kritisch en verveeld aan. Non verbaal laat zij zien dat ze er niet zoveel zin in heeft: de zoveelste kandidaat. Ze deelt nog even mee dat zij al heel veel assessments heeft afgenomen. De dommertjes. Het plebs.
Dat stimuleert! Zij laat weten vooral in het metanivo geïnteresseerd te zijn. Nogmaals trekt zij haar lippen in een effectieve streep.
Ik steek van wal. Wat een fijne analyse van onze opleiding kon ik geven! We hadden de afgelopen jaren hard gewerkt aan veel en wat vind ik het leuk om dat te vertellen. Ook wat er nog minder goed ging. Ik hing erboven als een helikoptertje en mijn propellortjes snorden als vleugeltjes.
Gaandeweg keek ik naar de gezichten en ik keek naar verveelde gezichten, een nauwelijks verholen desinteresse. Meneer de gamer assessor twee keek naar zijn tweede scherm mogelijk was daar een interessante ontwikkeling gaande in Warcraft. Wie weet. Hij gaapte, rekte, deed.
Dat ging nog leuk worden. Mevrouw lookalike schikte heur haar weer. Gitzwart. Golfde haar lippen. Dieprood. Nogmaals het meta-niveau, ving ik op, en wat ik nog meer deed buiten de toets commissie? Was ik wel actief genoeg? Ik wist het niet, en besloot voor de gokkans te gaan. Vergeet natuurlijk mijn buitengewoon fijne kwaliteiten over het voetlicht te brengen, omdat ik inmiddels het stamelnivo had bereikt, dat ligt helemaal aan de andere kant van het spectrum, ver weg van het metanivo, zoveel begreep ik inmiddels wel.
Ik vervolg mijn verhaal. Hebben ze dan nog vragen? Misschien zou dat de nodige levendigheid geven. Hoe ik mijn rol pakte en over hoeveel procent van het toetsoverzicht ik overzicht had. Zeventig procent, gokte ik, inmiddels de wanhoop nabij.
Toen was het half uur opeens voorbij. Dat ging rap snel. We moesten even uitloggen en we zouden straks weer opgeroepen worden. Dat klonk in elk geval heel overzichtelijk. Tijd om te roken.
Tuudetuut…tuut…tuut… Ja, nee, het is niet voldoende. Het had even geduurd, omdat ze gewoon waren de beoordeling gelijk in te vullen. Maar nu hadden ze dat niet gedaan, want daar was geen tijd meer voor. Als ik er op stond zouden ze dat nog doen. Daar stond ik op, want dat had ik in de cursus geleerd. Hoe verwarrend is de wereld geworden.
Miep, inmiddels weet ik dat ook mijn collega’s het niet gered hebben in dit assessment. Wat een kutzooi dit. Ik pas voorgoed.
Ik kijk naar het scherm en zie juf Els Albertsnagel look-a-like heur haar naar rechts wuiven. Zij trekt haar mond in een rechte rode streep. Haar jurkje zit een beetje scheef en zij zegt dat zij mij niet kent. De andere assessor, van wie ik niet verbaasd zou zijn dat die als baby mogelijk vals positief gediagnostiseerd is met Down, hangt lui naar achteren in zijn ergonomisch verantwoorde stoel, de achtergrond is een zolderkamer en zijn headset is imponerend. Als hij Warcraft speelt is deze gadget vast passend, nu doet hij aan als too much. Geeft niks.
Het assessment begint. Voor twee kandidaten. Nummer een mag de presentatie starten. Ik ben nummer een. Wij mompelen dat we die niet hebben voorbereid, dat was immers niet de bedoeling, of wel, toch? Meneer assessor schijft wat ongemakkelijk op zijn stoel en zegt dat hij heus niet verwacht dat dit een gelikte presentatie moest worden maar iets van een start en een verhaal.
Mevrouw Albertsnagel kijkt mij kritisch en verveeld aan. Non verbaal laat zij zien dat ze er niet zoveel zin in heeft: de zoveelste kandidaat. Ze deelt nog even mee dat zij al heel veel assessments heeft afgenomen. De dommertjes. Het plebs.
Dat stimuleert! Zij laat weten vooral in het metanivo geïnteresseerd te zijn. Nogmaals trekt zij haar lippen in een effectieve streep.
Ik steek van wal. Wat een fijne analyse van onze opleiding kon ik geven! We hadden de afgelopen jaren hard gewerkt aan veel en wat vind ik het leuk om dat te vertellen. Ook wat er nog minder goed ging. Ik hing erboven als een helikoptertje en mijn propellortjes snorden als vleugeltjes.
Gaandeweg keek ik naar de gezichten en ik keek naar verveelde gezichten, een nauwelijks verholen desinteresse. Meneer de gamer assessor twee keek naar zijn tweede scherm mogelijk was daar een interessante ontwikkeling gaande in Warcraft. Wie weet. Hij gaapte, rekte, deed.
Dat ging nog leuk worden. Mevrouw lookalike schikte heur haar weer. Gitzwart. Golfde haar lippen. Dieprood. Nogmaals het meta-niveau, ving ik op, en wat ik nog meer deed buiten de toets commissie? Was ik wel actief genoeg? Ik wist het niet, en besloot voor de gokkans te gaan. Vergeet natuurlijk mijn buitengewoon fijne kwaliteiten over het voetlicht te brengen, omdat ik inmiddels het stamelnivo had bereikt, dat ligt helemaal aan de andere kant van het spectrum, ver weg van het metanivo, zoveel begreep ik inmiddels wel.
Ik vervolg mijn verhaal. Hebben ze dan nog vragen? Misschien zou dat de nodige levendigheid geven. Hoe ik mijn rol pakte en over hoeveel procent van het toetsoverzicht ik overzicht had. Zeventig procent, gokte ik, inmiddels de wanhoop nabij.
Toen was het half uur opeens voorbij. Dat ging rap snel. We moesten even uitloggen en we zouden straks weer opgeroepen worden. Dat klonk in elk geval heel overzichtelijk. Tijd om te roken.
Tuudetuut…tuut…tuut… Ja, nee, het is niet voldoende. Het had even geduurd, omdat ze gewoon waren de beoordeling gelijk in te vullen. Maar nu hadden ze dat niet gedaan, want daar was geen tijd meer voor. Als ik er op stond zouden ze dat nog doen. Daar stond ik op, want dat had ik in de cursus geleerd. Hoe verwarrend is de wereld geworden.
Miep, inmiddels weet ik dat ook mijn collega’s het niet gered hebben in dit assessment. Wat een kutzooi dit. Ik pas voorgoed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
